Acht jaar geleden kwam je, je zou nog maar een paar maanden leven over hebben. Ik dacht te weten waar ik aan begon…ik had het fout. Acht jaar geleden…Je leunde tegen een muur, zo ontzettend mager en veel te zwak om zonder overeind te blijven. Je oren gerafeld en bloedende wonden op je pootjes. Ik keek naar je, wij mensen kijken zo vaak maar zelden zien we echt wat er voor ons staat. Maar jou kleine Ginny, jouw zag ik… en ik voelde je intense pijn, je ellende, je door de chronische ziekten gekwetste lijfje, je wanhoop van de illusie dat het leven toch meer had moeten zijn. Mijn meisje klein, bruin mager hertje, mijn ginnegappie…ik zag jou, en jij zag mij. Datzelfde moment had mijn hart het al besloten, jij hoort bij mij. Je had nog maar maanden te leven en dus moest ik snel gaan loslaten, dat nam ik op de koop toe. Jij mocht mijn hart breken, dat had je eigenlijk al bij je eerste blik gedaan. Acht jaar geleden, de kracht van liefde gaat soms alle ratio voorbij. Nog steeds ben je bij ons, nu lig je naast me, opgekruld te slapen. Ik staar naar je aandoenlijke bruine snuitje, maar stiekem naar je staren lukt nooit lang, altijd gaan je oogjes weer open en kijk je naar me en zien we elkaar

Irma Neijman