'Vandaag spreek ik deze woorden, door mijn tranen heen, voor jou lieve Peet.
Voor altijd in mijn 
️
Twaalf jaar geleden zocht ik een maatje voor mijn trouwe vriend baco en zo kwam ik op de website en dus het dagboek van animal in need terecht.
Daar las ik ,vaak stil geslagen je verhalen over onverteerbaar dierenleed waar jij iedere dag, onvermoeid tegen vocht. Het hield me soms wakker ‘s nachts...
Ik verloor toen een stukje onschuld, ik had namelijk voor die tijd werkelijk geen idee, van jouw leven en dit leed.
Dat verloren stukje onschuld van mij ruilde ik in voor een veel groter gevoel van respect en ontzag, en later zelfs voor een stukje jij.
Mijn hart herkende iets in dat van jou, zoals zo velen met mij. Alleen jij was daar in een deel van de wereld waar ultieme liefde dagelijks genadeloos hard botst met schrijnend pijnlijk dierenleed.
Dat stukje wereld noemde jij zelfs je thuis en iedere dag raapte jij daar de stukken op. Mijn hart kromp soms ineen bij het zien van alleen maar de foto’s... jouw hart lieve peet, ik kan me alleen maar voorstellen hoe dat heeft geleden, hoe Vaak dat heeft gebloed.
Iets in mij was aangewakkerd en ik kon niet anders dan naar je toe gaan, heel even aan je zijde meestrijden, je laten zien dat je niet alleen was, en dat deed ik niet alleen.
Met een groep volledige vreemden gingen we naar Spanje, allemaal zo verschillend en toch werden we één. Verbonden door een pure diepgewortelde liefde die we allemaal deelden, deelden met elkaar en met jou. Na die ene keer wilde ik graag keer op keer naar het asiel, daar zijn. Temidden van alle ellende en de pijn, al die honden zien hunkerend naar liefde en een baasje, en ondanks alles nog zo ongelofelijk dankbaar, ik wilde daar zijn en deze onvoorwaardelijke liefde geven en ervaren. Bizar dat het gaan naar deze plek op aarde vreemd genoeg net zo zwaar is als er van weg gaan.
Ik weet het nog goed, de eerste keer dat ik je zag, je stond met je armen in je zij op het pad van het asiel. Het stroomde van de regen en jij stond ons op te wachten. Korte mouwen, vale spijkerbroek, dat petje, je rooie vikingstaart,en je portemonnee aan dat foute kettinkje.
Je bulderende lach en je eigenaardige manke loopje, als ik mijn ogen sluit hoor ik je nog lachen en zie ik je daar weer staan…
Het was het begin van onze tijd, jij daar aan de frontlinie, en wij hier om alles wat jij redde op te vangen, je te helpen met je gevecht, het was het begin van wij.
Het hardst heb ik je horen lachen die keer dat ik daar een vent, die een hond wilde stelen over een stenen muur trok. Hem daarbij zo ongeveer vanaf zijn middel ontvelde, inclusief zijn gerritje, je kwam niet meer bij.
Al die jaren daarna vertelde je vaak met een bijna trotse glimlach aan mensen hoe ik, de voorzitter, el presidente dat gedaan had, en dat ik net zo gek was als jij.. maar lieve Peter, dat is vrijwel onmogelijk, niemand is zo te gek als jij.
We werden vrienden, ik ging van je houden al hoewel ik achteraf denk dat ik dat vanaf het eerste moment al deed.
Alles aan jou was echt, zelfs je stronteigenwijzigheid...het was jij. Op jou boos blijven was ook onmogelijk, al probeerde ik dat echt soms, het lukte me niet, en nu nog steeds niet.
Soms als mijn hart daar weer eens op dat pad uiteen spatte, omdat het net iets te hard geraakt werd door verdriet, dat soort waar ik niet mee om kon gaan...probeerde je ook mijn brokken op te rapen. Je lachte dan troostend en vertelde me dan, beloofde me zelfs ‘oh ir ik heb al veel erger gezien, dit komt echt wel goed” Ik kreeg dan een liefdevolle hand op mijn schouder en je keek me dan aan, alsof je herkende wat ik dan voelde. Jouw hart en het laagje eelt erop, uit pure noodzaak ontstaan, het was zo flinterdun. Bozig bulderde je dan, vaak terwijl je wegliep, iets over die klote neanderthalers. Zo overleefde je de dagen maar al dat leed lieve peet, ik zag het aan je, het wende nooit. Je moest wel door, er was geen weg terug. Soms leek je wel door liefde gevangen in je levenswerk, je missie.
De laatste maanden hadden we heel veel contact, iedere dag na mijn werk belde ik je onderweg terug naar huis. En iedere ochtend een appje “hoe heb je geslapen ?”. Je onverwoestbaarheid probeerde je iedere dag weer als een waarheid aan me te verkopen. Het lukte je meestal, maar soms merkte ik dat je op was, zo moe en voor het eerst zag ik ook je angst.
Twee weken geleden was ik weer in het asiel, samen met een stel machtig mooie meiden. Deze lieverds hebben na dit weekend een eeuwig plekje in mijn hart gekregen, vlak naast waar jij zit.
Ons weekend gepland vol honden knuffelen, varkens vangen en proosten met wijn werd er één vol verslagenheid, intens verdriet en verlammende pijn.
Ik heb je nog een kus kunnen geven, zoute tranen op mijn wangen, de waarheid van wat ik zag wilde mijn hoofd niet in... je lichaam wilde niet meer.
Die zaterdagnacht zaten we, met toch nog hoop in ons hart, bij elkaar in het appartement en ineens gingen drie keer alle lampen van het complex uit en bij de derde keer, toen ze weer aansprongen, om 00.23 uur het verwoestende bericht van jouw Madeleine: ‘Peter is zojuist gestorven’
Lieve lieve Peter, je hebt zoveel van ons in de kern van onze liefde aangeraakt, daar in het donker heb je een lichtje aangedaan. We zullen je daar tot in de eeuwigheid koesteren. We vechten verder lieve Peet, en iedereen die dit samen met ons doet, iedereen die deze liefde deelt, daar zal jij voor altijd in voortbestaan.
Voor zijn grootste en enige echte liefde Madeleine, en voor zijn lieve moeder, de bron van zijn bestaan... ik heb geen woorden die kunnen helen wat jullie nu voelen. Als ik ze had dan had ik ze nu duizenden keren geroepen.
Ik hoop alleen maar dat de wetenschap dat dat wat Peter voor zoveel dieren en zoveel mensen heeft betekend, voelt als een reddingsboei bij dit verdrinken in verdriet.'
